Vroeger, toen ik nog in het Vaderland woonde en elke dag mijn Moedertaal sprak, klopte mijn hart in deze tijd van het jaar bij de vraag welk cadeau de goede Sint en zijn zwarte Piet me zouden brengen.
Gard nooit, koek weinig, maar wel pepernoten in de schoen. En die waren dan eens lekker. Sinterklaas was een warm feest en mijn ouders maakten iets van niets.
Nu, in Zwitserland, klopt mijn hart in deze tijd van het jaar soms ook een beetje sneller. Niet vanwege de koek of gard of pepernoten maar vanwege de eerste sneeuw rond het chalet.
Het CH-KNMI ziet iets aankomen, Bea voelt het, en ik lig op de loer met mijn fototoestel om de eerste vlok te fotograferen. Zo mooi! Nog een moment van ongeduld dan is mijn kinderhand gevuld.
In afwachting van het verdere gebeuren heb ik voor jullie, lieve lezers, een kleurplaat van een sneeuwvlok gekozen. Jullie mogen zelf de kleur kiezen.
PS Pour les lecteurs ne maîtrisant pas la langue Batave. (Bonjour Mumu, Ella, Reto, Johann)
C’est trop compliqué pour traduire et expliquer. Téléphonez-moi si vraiment.